Birçoğumuz biliriz seksenli ve doksanlı yıllarda haberi doğrudan ilk kaynağından kendi muhabiri vasıtasıyla alan gazetelerimiz artık tümüyle haber ajanslarının eline terk edilmiş durumda. Tüm gazetelerde aynı haber hatta çoğu zaman başlıklar bile aynı. Ajansın yazdığı şekilde...

Eskiden yerel gazete muhabiri, haberini yapıp gazetesinde yayınlardı. Yaygın ya da ulusal basın da o yerel gazeteden haberi kopyalardı. Şimdi ise olay tam tersine döndü. Büyük ve yaygın haber ajansının muhabiri haberi yapıyor, yerel gazete ise o haberi kopyalıyor.

Bunun en büyük sebebi yerel gazetelerin muhabir çalıştıracak kadar güçlü bir mali yapıya sahip olmaması. Muhabirin aynı zamanda REKLAMCI olarak görev yaptığı dergi ve gazeteler, sayıca çok olmakla birlikte reklam-haber ayırımını ortadan kaldırmış oluyor. Bu da haberin kalitesini düşürüp bazen de haberi, haber olmaktan çıkarıp tümüyle reklam haline dönüştürüyor. Gaziantep’te en çok bu yöntem uygulanıyor...Gördüğüm kadarıyla..

Ülkemizde yerel habercilik şu anda bitme noktasına gelmiş durumda. Gazetelerin tarafsız habercilik yapması birazda onların mali açıdan rahatlamalarına bağlı..

Düşünün, Gaziantep’te birçok örnekleri var. Mesela, Bir gazeteci, belediye başkanı veya bir kuruluşun başındaki şahıs daha sonra bana reklam vermez diye belediyenin veya kuruluşun yaptığı yanlışları yazamıyorsa o bölgede basın özgürlüğünden söz edilebilir mi? Bu Gaziantep’te uygulanmadı mı... Üniversite hakkında yazı yazanların bir şekilde önü alınmaya çalışılmadı mı...

Maddi bakımdan iıyi durumda olan ve bazıları tarafından... “Bir tek benim yayın organlarım ayakta kalsın, diğer gazeteler yok olup gitsin” anlayışıyla gazeteciler arasında dayanışmanın olmadığıda bu konuda etken değilmidir...

Yerel gazeteyi zor durumda bırakmak, zorlamak hatta satın almak...
Dayanışma birlik beraberlik olmadığı gazetecilerin kuruluşları bu konulara el atmadığı sürece yerel basın erimeye hatta yok olmaya doğru gitmektedir...