Şimdi, yazdıklarımı, okuyan bir tek kişiye bile farklı bir duygu yaşatıyorsa, satırlarım, tek bir insanın bile zihninde bazı kıvılcımlar çakıyorsa, " Ben hiç böyle düşünmemiştim " şaşkınlığı yaşatıyorsa yazdıklarımı farkeden zihinlerde; söylediğimi ister bir tek kişi okusun, ister binler diye düşünüyorum...Hele birde her yazıdan sonra arayanların fikirlerini belirten arkadaşların çokluğu beni ziyadesiyle mutlu ediyorsa.. Benim için büyük bir olay ,büyük bir mutluluk kaynağı... Amaaaa...

Şunu da belirtmeliyimki.... Çoğu zaman insan kendi yaşadıklarını bile tüm çıplaklığıyla, yazamaz...

Çünkü kimse o kadar cesur değil, hele yaşadıkları yüreğinde kalması gereken ölçüde kişisel ise...

Her yazı yazan, elbet çok okunmak ister. Amma velakin, okunmak kadar, duruşuyla vizyonu da çok önemlidir; değil mi yazanın?...Ya bunlar yoksa.. Ha bir de..

Yazıyı kaleme alanın da bir amacı olmalı ve o amacın dayandığı, ayağı yere sağlam basan idealleri...Bu olmalımı...Olmalı...

Yazıyı gerçek yazacaksın ..Ve bilmelisin ki...Okur aptal değil...Okuyucular, kim gerçek, kim tiyatrocu herkesten iyi bilir.

Hep şunu istemişimdir.. Bu bir itiraftır.. Yazdığım yazıların çok okunmasını isterim...Hatta, düşüncelerimi kitleselleştirmek, en büyük idealim... Ancak ideallerime ulaşayım diye abudik gubidik yazılar yazmaya ya da alevera deleveraya hiç niyetim yok. Ben arada sırada zülfiyare dokunsamda yazayım istiyorum.. Zaman fırsat buldukça.. Tüm okuduğum yazılarında bir amacı güzel bir gayesi ve yönlendirici olmasını en azından bilgi sahibi olmamı sağlamasını isterim..
Ne dersiniz...