Her duyguda olduğu gibi Sevgide de emniyetli olmayı diliyor ve istiyoruz. Oysa sevmek, kendi benliğini ezmeden, egonu denetlemeden ''biz'' olabilme hali değil mi?

Az veya çok kavramı yoktur sevgide, ya seversiniz ya da sevmezsiniz. '' Sevse yapardı'' diye bir kural da yoktur. İnsan bazen hem sever hem ne yapacağını bilemez, yapacak donanımı, yapmak için uygun koşulları olmaz.

Sevgi birbirini anladıkça, kabul ettikçe, gözettikçe, birbirine iyi geldikçe büyür. Şekle şemale sokarak, kurallar koyarak, ehlileştirerek, dur diyerek sevemezsiniz hiç kimseyi. Bu durum olsa olsa '' kontrolü sevmek istiyorum'' anlayışı olur ki buda gerçek bir sevgi olmaz, ancak ve ancak akraba olursunuz.

Farkında olmadan sevme anlayışına sahip mecraları yok ediyor bize ait agoralarımızı ateşe veriyoruz.

Başedemediğimiz bencilliğimiz bir yerden sonra kendi başarı öykümüzü taclandırma hırsına dönüşüyor ve sevme anlayışımız da bitip tükeniyor.

Gitgide yoksullaşıyoruz ekonomik anlamda değil sadece, duygusal anlamda, dayanışma anlamında ve yaralarımızı sarma anlamında.

''Empati'' denen modern kavramın Ağababası olmak yerine ''ben'' duygumuzun kölesi oluyoruz hızla.

Şimdi herşeyi başa alma zamanı gelmedi mi sizce?

O halde, ''ben'' demeden ''biz'' olarak sevmekte buluşalım.