Geçenlerde bir arkadaşım, "çok acı var. Dayanamıyorum'' dedi!

Haklıydı!

En büyük değer olması gereken insanın, en çok değersizleştiği çağdayız.

Çok acı var ve yalnızız.

Oysa çoğalabiliriz, bir arada durabilir, dayanışma içinde olabiliriz.

O çok acıyı, ancak paylaştıkça azaltırız. Ötekileyerek, yok sayarak değil.

Belki boş bir vaat gibi: uzadıkça anlamsızlaşıyor hayat...

Yok öyle birşey! "Böyle bir hayat sizin olsun" deyip kapıları çarpıp çıkmak!

Kolay değil elbet, hoyratlaşan hayat karşısında duygusal bir yükün ağırlığını taşımak, eli kolu bağlı kalmak. Hatta en zoru...

Hele ki duyarlı insan için her sorgulama bir kuyu, her acı bir uçurumken...

Peki nasıl başaçıkabiliriz?

Bir arada, el ele, omuz omuza durarak. ''Ben senim sen de ben'' diyerek. '' Ben yok olursam sen de yok olursun.'' Ancak ve ancak ''birlikte var olabiliriz'' algısını yüklenerek.

Evet! " Çok acı var bir arada olmalısınız'' diye haykıran.

Duydunuz mu?