Epeyce zaman oldu; parayla alınamayacak yegane şeyin mutluluk değil ''zaman'' olduğunu öğreneli...

Sanırım bu yüzden, saatimi hiç çıkarmıyorum kolumdan, para yerine dakika hesaplıyorum. Daha iyi bir ev, daha iyi bir araba almak yerine bir şeylerden kısıp ANlar biriktiriyorum.

Erteleniyorum hiçbir şeyi. Acımı da mutluluğumu da vaktinde yaşıyorum, bugüne taşımıyorum. Biliyorum ki, cenazelerde gülemiyorsak eğer, düğünlerde de ağlamamalıyız.

Vaktinde uyuyor, vaktinde uyanıyorum. Kahvaltı zamanlarını atlamıyorum.

Annemin kıyamadığı o küçük kız, şimdilerde kendi devrinin çocuklarına anlatıyor zamanın kıymetini.

O halde; çıkarmayın çocukları göklere, bırakın! top oynasınlar, top koştursunlar sokaklarda. Almayın ellerinden kılıçlarını zamana karşı çıktıkları savaştan. Bırakın! kendi ritminde dans etsinler hayatın orta yerinde...